آشنایی با سفالهای پیش از تاریخ- سفال خاکستری
فلات ایران با تنوع اقلیمی خود به احتمال زیاد یکی از مهمترین خاستگاههای اصلی پیدایش و گسترش صنعت سفالگری در آسیای غربی می باشد. روند رو به رشد سفالگری در طول هزاران سال، در هیچ منطقه ای از آسیای غربی مثل ایران نبوده است. نقاط عطف این روند بدون تردید در پیدایش سفال در حدود هزاره هشتم پ.م در منطقه زاگرس مرکزی و پیدایش چرخ سفالگری و تعامل کوره های سفال پزی در هزاره چهارم پیش ازمیلاد نمود پیدا کرده است.
از اوایل هزاره سوم پیش از میلاد نوعی از سفال از مناطق شمال فلات ایران به سمت داخل فلات نفوذ کرده که به سفال خاکستری معروف است. سفال خاکستری با تکنولوژی بالا و در کوره های مخصوصی که سفالگر به خوبی در آن کنترل حرارت و میزان اکسیداسیون فعال را اعمال می کرده پخته شده اند.سفال خاکستریِ براق در طول عصر آهن به بعد گسترش یافت و درهمین دوره به اوج زیبایی ، ظرافت و پیشرفت تکنیکی در ساخت، پخت و تزیین رسید. در این سبک سفالگری، پس از پخت سفال در کوره، تمام منافذ و راههای ورود اکسیژن به داخل کوره مسدود شده و باعث می شود تا تمام اکسیژن موجود در بافت سفال به مرور سوخته و اصطلاحا فرآیند «اکسیداسیون» اتفاق می افتد. در طی این فرایند سفال به مروربه سمت تیره و تیره تر شدن تغییر رنگ میدهد . هر چه فرایند اکسیداسیون طولانی تری برروی سفال اعمال شود رنگ سفال خاکستری تر شده و در نهایت به رنگ کاملا مشکی تیره در خواهد آمد. در دوران باستان سفالهای خاکستری اغلب به عنوان پیه سوز و . . . مورد کاربرد قرار می گرفته است.
