جاجیم یکی از قدیمی ترین پارچه های دستباف ایران است و در حقیقت دست بافته ای شبیه گلیم به صورت راه راه و رنگین است که از نخ های پشمی یا پنبه ای و ابریشم و بعضا کرک بافته می شود. مهم ترین ماده اولیه مصرفی در تولید جاجیم نخ پشمی الوان می باشد. به طور کلی باید گفت از نخ پشمی در تار و پود جاجیم استفاده می گردد و تنها نخ پنبه ای در پود نازک آن کاربرد دارد. ضمن آن که برای تولید نخ جاجیم های ابریشمی نیز
کپو بافی از مهمترین صنایع دستی جنوب ایران محسوب می شود.کپو با استفاده از برگ های خشک درخت خرما بافته می شود . استان خوزستان به علت دارا بودن نخلستانهای فراوان از دیرباز مرکز مهمی برای تهیه مواد اولیه این دست بافته ها بوده است...
فلات ایران با تنوع اقلیمی خود به احتمال زیاد یکی از مهمترین خاستگاههای اصلی پیدایش و گسترش صنعت سفالگری در آسیای غربی می باشد. روند رو به رشد سفالگری در طول هزاران سال، در هیچ منطقه ای از آسیای غربی مثل ایران نبوده است. نقاط عطف این روند بدون تردید در پیدایش سفال در حدود هزاره هشتم پ.م در منطقه زاگرس مرکزی و پیدایش چرخ سفالگری و تعامل کوره های سفال پزی در هزاره چهارم پیش ازمیلاد نمود پیدا کرده است
در هزاره پنجم قبل از میلاد نوعی سفال نخودی رنگ با نقوش سیاه که خوب پخته شده و نقوش آن دارای مفاهیم گویاتری بود در دشت های جنوب غربی ایران متداول شد و به سایر نقاط نیز راه یافت .سفال منقوش یکرنگ مهمترین سنت سفالگری زاگرس مرکزی در دوران مفرغ است که بیش از یک هزاره به طول انجامید و به سرعت در سراسر این حوزه گسترش یافته است. شوش یکی از مکانهایی است که این نوع سفال در آن در نهایت زیبایی و تکامل ساخته میشده و مورد استفاده قرار می گرفته است.